Αρχιτεκτονική είναι η τέχνη και η εφαρμοσμένη επιστήμη της σχεδίασης και της υλοποίησης διαφόρων κατασκευών, όπως κτηρίων και γεφυρών, με έμφαση στην εργονομία και στην αισθητική τους. Οι κατάλληλα καταρτισμένοι επιστήμονες καλούνται αρχιτέκτονες μηχανικοί.
Αντικείμενο της αρχιτεκτονικής είναι ο σχεδιασμός όλων των κτιστών υποδομών στο περιβάλλον, από το μακροσκοπικό επίπεδο του σχεδιασμού πόλεων ως το μικροσκοπικό του σχεδιασμού επίπλων και προϊόντων καθημερινής χρήσης. Ετυμολογικά, ο όρος προέρχεται από το ελληνικό «αρχή» και «τέχνη» - «τεκτονική» (κατασκευή / δημιουργία). Οι επιστημονικοί κλάδοι της αρχιτεκτονικής, όπως ορίζονται από τα περισσότερα ακαδημαϊκά ιδρύματα, περιλαμβάνουν τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, τον αστικό και πολεοδομικό σχεδιασμό, τον σχεδιασμό τοπίου και περιβάλλοντος και τη συντήρηση και αποκατάσταση αρχιτεκτονικών μνημείων και συνόλων.
Η αρχιτεκτονική συνθέτει επιμέρους γνώσεις από τις καλές τέχνες, τις ανθρωπιστικές επιστήμες και τις επιστήμες μηχανικών. Παράλληλα επικαλύπτεται με συγγενείς αλλά διακριτούς επιστημονικούς κλάδους όπως η επιστήμη πολιτικού μηχανικού,[6] η οποία δίνει έμφαση στις τεχνικές όψεις της κατασκευαστικής δραστηριότητας (π.χ. στη στατική στήριξη), και η χωροταξία-πολεοδομία, η οποία αρχικά εθεωρείτο τομέας της αρχιτεκτονικής και εξακολουθεί να διδάσκεται σε νέους αρχιτέκτονες.
Ο μονοσήμαντος ορισμός της αρχιτεκτονικής κρίνεται προβληματικός, καθώς αρχιτέκτονες και θεωρητικοί ή ιστορικοί της αρχιτεκτονικής δεν συγκλίνουν αποκλειστικά σε έναν.
1 Θεωρία της αρχιτεκτονικής
1.1 Ρωμαϊκή εποχή
1.2 Μεσαίωνας
1.3 Αναγέννηση
1.4 Νεοκλασικισμός
1.5 Ιστορισμός - εκλεκτικισμός
1.6 Μοντερνισμός
1.7 Μεταμοντερνισμός
2 Ιστορικό της αρχιτεκτονικής
2.1 Απώτερη Αρχαιότητα
2.2 Μεσοποταμία - Αίγυπτος
2.3 Μινωϊκός - Μυκηναϊκός κόσμος
2.4 Αρχαία Ελλάδα
2.5 Ρωμαϊκή εποχή
2.6 Πρώιμος Μεσαίωνας
2.7 Πρώιμο Ισλάμ
3 Σημαντικοί αρχιτέκτονες
Ρωμαϊκή εποχή
Αντίγραφο ιταλικής μετάφρασης των Δέκα βιβλίων περί αρχιτεκτονικής, του Βιτρούβιου. Φυλάσσεται στο Εθνικό Μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας «Σμιθσόνιαν», στις ΗΠΑ.
Σύμφωνα με την πιο πρώιμη μελέτη γύρω από το αντικείμενο,ο Βιτρούβιος στο έργο του Περί αρχιτεκτονικής βασίζει την καλή αρχιτεκτονική σε τρεις αρχές: Ομορφιά (Venustas),Σταθερότητα (Firmitas) και Ευχρηστία (Utilitas). Τονίζει ότι η αρχιτεκτονική οφείλει να εξισορροπεί και να συντονίζει με βάση αυτά τα τρία στοιχεία, χωρίς κανένα να υπερβαίνει τα άλλα.Με το έργο του ο Βιτρούβιος επηρέασε βαθύτατα καλλιτέχνες, στοχαστές και αρχιτέκτονες από την πρώιμη Αναγέννηση και έπειτα.
Μεσαίωνας
Από τα γραπτά του Βιτρούβιου έως τα πρώτα αναγεννησιακά γραπτά του Σεμπαστιάνο Σέρλιο, μεσολαβεί ένα αξιοσημείωτο κενό.Τα σημαντικότερα μεσαιωνικά γραπτά περί αρχιτεκτονικής δεν είναι νέα εγχειρίδια, αλλά απλώς νεότερες και εκτενώς σχολιασμένες μεταφράσεις του Βιτρούβιου.Το κενό αυτό όμως ερμηνεύεται εύκολα, δεδομένων των οικοδομικών πρακτικών που κυριαρχούσαν στην Ευρώπη για αιώνες και της έλλειψης τυπογραφίας έως το 1448. Ο γοτθικός ρυθμός είχε προκύψει και εξελιχθεί από πρακτικές στις οποίες η κατοικία του αρχιμάστορα, ή το ίδιο το εργοτάξιο, αποτελούσαν χώρο αρχιτεκτονικής διαπαιδαγώγησης των νέων μαθητευόμενων.Επόμενο ήταν οι τεχνικές και κατασκευαστικές πρακτικές να μεταδίδονται με τον προφορικό λόγο. Χρειάστηκε επίσης η εκ νέου επανεξέταση, μέσα σε ιστορικό – αρχαιολογικό πλαίσιο, των έως τότε ασφυκτικών κανόνων του Βιτρούβιου, ώστε οι γενιές που διαδέχτηκαν τον Μπρουνελλέσκι να αξιοποιήσουν τις ανακαλύψεις τους ή να τις αποτυπώσουν στο χαρτί.
Αναγέννηση
Γλυπτή αναπαράσταση του Λεόν Μπατίστα Αλμπέρτι
Η Αναγέννηση είναι μια περίοδος στην οποία συντελέστηκαν βαθιές αλλαγές στην αρχιτεκτονική. Σε κανέναν άλλο καλλιτεχνικό τομέα, κατά τη διάρκειά της, δεν έγινε τόσο αισθητή η νέα ελευθερία του δημιουργού και τόσο βαθύ το χάσμα ανάμεσα σε αυτόν και τον πελάτη, όσο στην αρχιτεκτονική. Ο αρχιτέκτονας αυτήν την περίοδο έπρεπε να έχει, ως ένα βαθμό τη μόρφωση του λογίου, να ξέρει κανόνες αρχαίων «ρυθμών», τις σωστές αναλογίες και τα μέτρα των αρχαιοελληνικών μορφολογικών χαρακτηριστικών.
Τα εγκαίνια αυτής της νέας περιόδου πραγματοποιούνται από τον Γενουάτη Λεόν Μπατίστα Αλμπέρτι, ο οποίος με το έργο του Περί κτιστών πραγμάτων βιβλία δέκα[14] ακολουθεί σε οργάνωση το προγεννέστερο παράδειγμα του Βιτρούβιου, με ένα ευρύτατο περιεχόμενο. Αυτό το τελευταίο περιλαμβάνει από γραμμικά σχέδια και μελέτες γύρω από τη χρήση των χώρων και των υλικών, έως κειμενα γύρω από την αρχιτεκτονική ως «τέχνη του ωραίου» και την αναστήλωση.
Τα κείμενα του Σεμπαστιάνο Σέρλιο, παρά το γεγονός ότι εκδόθηκαν με διάφορους τίτλους, χωρίς κάποια συγκεκριμένη αλληλουχία, ακόμη και μετά τον θάνατό του, σημείωσαν επίσης μεγάλη επιτυχία. Στο θεωρητικό του έργο συστηματοποίησε τη γνώση του περί ρωμαϊκού κλασικισμού, σύγχρονων κατασκευών και κλασικής αρχαιότητας. Το γνωστότερο από τα βιβλία του, με τίτλο Το τρίτο βιβλίο, στο οποίο απεικονίζονται και περιγράφονται οι αρχαιότητες της Ρώμης και άλλες που βρίσκονται εντός και εκτός Ιταλίας, ήταν το πρώτο που εκδόθηκε στην καθομιλουμένη και η εκτενής του εικονογράφηση - που συνδύαζε ορθογραφική και προοπτική προβολή σχεδίων ταυτοχρόνως - χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ως μέσο προσέγγισης της αρχιτεκτονικής και ως πηγή πληροφοριών.
Νεοκλασικισμός
Απόσπασμα από έργο του Ζυλιέ Νταβίντ Λε Ρουά
Η υπερβολή της αρχιτεκτονικής γλώσσας όπως εκφράστηκε από το Ροκοκό και η εκλαΐκευση των αρχών του Διαφωτισμού, οδήγησαν τους αρχιτέκτονες του 18ου αιώνα στην αναζήτηση ενός αυθεντικού ύφους μέσα από μια ακριβή επανεκτίμηση της Αρχαιότητας.
Η αναζήτηση αυτή είχε ως αποτέλεσμα στη Γαλλία ένα από τα πρώτα θεωρητικά έργα του είδους το 1758, αυτό του Ζυλιέ Νταβίντ Λε Ρουά, με τίτλο Ερείπια Από τα πιο Όμορφα Μνημεία στην Ελλάδα, που αναδείκνυε την αρχαιοελληνική αρχιτεκτονική. Στην Ιταλία αντιθέτως, το έργο του Τζοβάννι Μπατίστα Πιρανέζι Περί της μεγαλοπρέπειας και της αρχιτεκτονικής των Ρωμαίων το 1761, ήρθε ως απάντηση στο προηγούμενο, υποστηρίζοντας ότι οι Ετρούσκοι μαζί με τους Ρωμαίους διαδόχους τους ήταν αυτοί που εξύψωσαν το επίπεδο τελειότητας της αρχιτεκτονικής.Στην Αγγλία, η τάση αυτών των αναζητήσεων εκφράστηκε κυρίως μέσα από την διάθεση για αποφυγή της υπερβολής του Μπαρόκ: πρωτοεμφανίστηκε στη μεν «ρωμαϊκή» της εκδοχή σε μια εκ νέου έκφραση των αρχών του Αντρέα Παλάντιο στο έργο του Λόρδου Μπέρλινγκτον (1694 – 1753),στη δε «ελληνική» στο έργο Οικιακά Έπιπλα και Διακόσμηση Εσωτερικών Χώρων του Τόμας Χόουπ το 1807.
Ιστορισμός - εκλεκτικισμός
Σημαντική φυσιογνωμία του ιστορισμού είναι αυτή του Ευγένιου – Εμμανουήλ Βιολέ-λε-Ντυκ,ενός συντηρητή – αναστηλωτή, του οποίου οι αρχιτεκτονικές ερμηνείες κατά το τρίτο τέταρτο του 19ου αιώνα επηρέασαν σημαντικά τα εννοιολογικά εργαλεία της μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Η δεκάτομή του Λεπτομερής εγκυκλοπαίδεια της γαλλικής αρχιτεκτονικής από τον 11ο έως τον 16ο αιώνα που κυκλοφόρησε ανάμεσα στο 1854 και το 1868, εξέφρασε μια αρχιτεκτονική θεωρία βασισμένη σε μεγάλο βαθμό στην εξεύρεση των ιδανικών μορφών για συγκεκριμένα υλικά, και η χρήση αυτών των μορφών για τη δημιουργία κτηρίων. Έτσι στα κείμενά του επικεντρώνεται στην ιδέα ότι τα υλικά αυτά θα πρέπει να χρησιμοποιούνται με «ειλικρίνεια», ενώ τονίζει ότι «η συνεπής εφαρμογή των αρχών της λογικής καθίσταται κινητήρια δύναμη της προόδου, φέρνοντας την αρχιτεκτονική στο επίκεντρο της νεωτερικής κοινωνίας».
